Ik geloof dat het in de kleine dingen zit. Zelfs grote veranderingen gebeuren in kleine veranderingen. En bovendien: als we wachten op de grote veranderingen gebeurt het misschien nooit. Een grote wens zit in kleine stappen.
Het team dat de overgang naar digitaal werken uitstelt tot er een geïntegreerd digitaal systeem op punt staat. De leider die wacht op meer middelen en meer tijd om naar de kwaliteit van de dienstverlening te kijken. De partner die wacht op vakantie om dat goede gesprek te voeren. De buurvrouw die wacht op meer blauw op straat – eer ze opnieuw buren en buurjongeren gaat groeten. Ik geloof er niet in.
Voor mij gaat het over micro-praktijken, die samen macro-veranderingen waar maken. Het gaat over samen koffie drinken, goeiemorgen wensen aan elkaar, informeren naar de ander. Daar begint samenwerking en communicatie. Niet in wachten tot de herstructurering die nodig is eindelijk van bovenhand wordt doorgevoerd. Zoals klantgerichtheid begint bij letterlijk je aandacht richten op deze klant hier vandaag. En in kleine dingen zit: een glimlach, een verontschuldiging, een kort mailtje met ‘we nemen je vraag op’.
In de woorden van een collega: het is geen verandering van toestand (van ‘off’ naar ‘on’) maar een geleidelijke groei. De trap beklimmen trede per trede. Of in eigen stijl, met een paar treden tegelijk.
In waarderend onderzoek toont zich dat zo schoon: het zijn de kleine stappen die soms de grootste impact hebben. Het veranderen van de inrichting, zodat spontaan samenwerken ‘vanzelf’ ontstaat. Het aanpassen van je mailhandtekening om toegankelijkheid en bereikbaarheid sterker te maken. De teamvergadering starten met het delen van succesverhalen van de afgelopen weken, om de aandacht bewuster op kracht te richten. Je overschot courgettes in een doos voor de deur zetten met een briefje bij, om je met je buren te verbinden.
En toch, ook als de hele lezing/workshop/vergadering gericht was op alle kleine dingen met een grote impact: op het eind van de dag zijn velen toch geneigd de grote dingen uit te kiezen als prioriteit, vaak die waar we zelf geen impact op hebben.
We zouden dat wel willen doen maar er is geen tijd. Geen geld. We hebben teveel administratieve taken. Er worden ons teveel verplichtingen opgelegd. Eerst moet de ondersteuning er zijn. We wachten op goedkeuring van het beleid. Het is niet aan ons om dat soort dingen te starten, ‘ze’ moeten ons eerst zeggen dat het onze taak is / de bedoeling is / de visie van de organisatie is.
Pffff. Ik ga op zoek naar goede antwoorden op dit soort uitspraken. Antwoorden en verhalen die tonen dat kleine stappen grote impact hebben. Zoals in dit ‘Goodmorning Project‘. Alle tips zijn welkom!
Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden.
Zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt.
Zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud.
Zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt.
Zoals liefde met een blik,
een aanraking,
iets dat je opvalt in een stem.
Jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet.
En dan die vraag aan een ander stellen.
(Remco Campert)
Deze blog verscheen ook op vrijdagvisiedag.com.