Schrijven, het is zo’n ding waar veel mensen een romantisch beeld bij hebben. Iets wat veel mensen graag goed willen kunnen. Want wie schrijft, die blijft, is de volkswijsheid. Wij ontdekten de afgelopen maanden een ander, interessant fenomeen. Wie schrijf, die leert.
We hebben aan den lijve ondervonden wat het effect is van veel schrijven. De afgelopen maanden klommen we geregeld in de pen om over een ervaring te schrijven. Gewoon, een ervaring uit ons leven. Soms kort en vaker lang. Niet ter kennisgeving of met het primaire doel om onze teksten te delen. Maar eerder voor onszelf, als reflectiemethode. We bundelden een aantal verhalen in het boek Leven van je tijd. In deze blog schrijven we over wat schrijven ons leerde.
Wie schrijft, die leert meer over zichzelf
Door te schrijven werden keuzes die we eerder onbewust maakten, ineens een keuze om bij stil te staan. Bijvoorbeeld het wel of niet ja zeggen tegen een nieuw project of een avond dansen. Door te schrijven werd duidelijker wat nu echt belangrijk voor ons is, van een mooi muziekstuk luisteren tot het welterusten kussen van ons kroost. We werden geconfronteerd met onze eigen irrationele gedachtensprongen, over wat er wel en niet toe lijkt te doen. Dat schrijven heeft een meditatieve werking. Gedachten komen los omdat ze letterlijk uit je hoofd komen en op papier landen.
Wie samen schrijven deelt, die leert meer over elkaar
Ook het uitwisselen van onze verhalen, door elkaar te ‘redigeren’ en over onze teksten te praten, zorgden voor een verdiepte kennismaking met elkaar. We weten beter wie we tegenover ons hebben. Zo’n kijkje in elkaars binnenwereld, daar leer je je collega’s op een andere manier door kennen en door bekijken. Het zorgde bij ons voor een andere verbinding, persoonlijker en kwetsbaarder. Omdat het spannend is om jezelf bloot te geven. Je laat anderen toe in gedachten die je al mijmerend opschrijft aan je eigen keukentafel. Ze lezen het aandachtig. Tegelijkertijd voelt het bijzonder om deelgenoot te mogen zijn van iemand zijn volledige open-en-eerlijkheid.
Wie schrijft, die leert anders kijken naar zijn leven
We schreven over successen, tegenvallers en ‘gewone’ momenten. Door het schrijven onderzochten we die gebeurtenissen als het ware. Het gaf de gelegenheid om uit te zoomen. Je eigen tekst teruglezen en vervolgens stoeien met woorden om het beter of compacter te herschrijven, dat zorgde voor verdieping in ons denken. Het is daarmee meer dan een dagboek, meer dan hardop-denken. Juist in die extra slag ontdekten we vaak wat nu de kern is van het verhaal. Wat de kern is in ons verhaal.
We blijven de komende tijd schrijven. En we willen ook verkennen op welke plekken deze manier van werken iets kan toevoegen. Misschien wel binnen een team waar een hoge werkdruk speelt? Of binnen een organisatie waar behoefte aan snelheid het meestal wint van reflectie momenten? Als je interesse hebt, kun je contact opnemen met Nina of Joeri.
Ben je nieuwsgierig naar onze verhalen? In het boek Leven van je tijd bundelden we 40 persoonlijke ervaringen.